Bye bye Philippines, hello Maluku!

Afscheid van de Filipijnen met een traan, maar met een glimlach op weg naar Maluku!

Na een schitterende 7 weken in de Filipijnen was het weer tijd om te vertrekken en het volgende avontuur tegemoed te gaan, de Molukken (Maluku).
Vanaf Clark, zo'n 2 uur vanaf Manila, vlogen we met Air Asia weer terug naar Kuala Lumpur.

Vanuit Baguio, waar we onze laatste nacht hebben doorgebracht in de Filipijnen, moesten we een nachtbus nemen richting Manila. Deze vertrok midden in de nacht om 1:30 uur. 
Linda wilde graag nog een souvenir van de Filipijnen, een tattoo van de Filipijnse vlag. Daar had ze het al die weken al over, tweede keer voor haar in de Filipijnen en echt haar nummer 1 ( voor mij nu zeker ook!)  Laatste kans was dus in Baguio, daar zat het kleinste tattoo shopje ter wereld, 1 vierkante meter groot. Ontzettend aardige lui. Maar wat was nu het probleem..er was geen stroom die dag, in de hele stad niet! Ze waren iets aan het repareren met de electriciteit ofzo. De stroom zou die dag om 18:00 uur weer terugkomen werd gezegd. Om 18:00 uur had Linda haar afspraak bij die tattoo shop, maar er was helaas nog geen stroom, dus eerst maar even wat eten. Na een uur konden ze eindelijk beginnen..hij had nog maar net de eerste lijnen gezet en toen viel de stroom weer uit! Pikke donker meteen! Na een tijdje wachten zijn we uiteindelijk naar ons hotel gegaan, want daar was een aggregaat. Zo zit je dus opeens in je 'eigen' hotel met een tattoeerder in de living room met ons hoofdlampje op, best heel grappig! En het leuke is, dat niemand dat gek vindt! Linda heeft al zoveel tattoeages dat deze er ook wel bijkon zei ze en ik moet zeggen dat ie nog leuk is ook! Ik had het nooit gedaan, vooral de pijn op haar scheenbeen haha, maar hij is wel heeeel leuk! En dat vind ik, omdat de Filipijnen voor mij ook een echt hoogtepunt is van deze reis, al heb ik die tattoo niet eens zelf :-) 
In het hotel in Baguio konden we laat uitchecken en na het eten zijn we in het hotel maar ff op de bank gaan liggen, proberen of we nog een uurtje konden slapen voordat we vertrokken.
De bus zat propvol met locals, en wederom waren we de enige toeristen.
De bus rijdt in zo'n 8 uur naar Manila, maar wij moesten er na zo'n 6 uur weer uit. We wisten niet precies waar we eruit gezet werden, maar we zagen het wel.. Tegen die tijd zou het alweer licht zijn en vroeg in de ochtend om nog een taxi of iets dergelijks te kunnen pakken naar de luchthaven.
Linda was hier 3 jaar geleden ook al geweest en was toen midden in de nacht langs een verlaten weg de bus uitgezet, geen taxi's, jeepney's of wat voor transport dan ook, maar nu waren we met z'n tweeen.
Dan zit je dus in een nachtbus, maar slapen kan bijna niet, omdat de buschauffer graag zijn favoriete muziek luistert, de ene lovesong na de ander en dan niet echt zachtjes zeg maar.. Dan maar weer je ipod in en je eigen muziek net iets harder zetten. Niet geslapen dus, maar waar ik tijdens andere reizen dan niet echt vrolijk was na zo'n busrit, deert het mij hier niet en ga je in een heel relaxte flow gewoon weer door zonder mokken.
Dit keer werden we bij een busstation eruit gezet en we zaten in een vrij grote plaats. Meteen komen er een aantal mannen op je af en vragen waar je naartoe moet en bieden dan hun transport aan om je daar naartoe te brengen. Maar de prijs voor een taxi lag nogal hoog, dus hebben we vriendelijk bedankt en dachten we het maar aan de locale politieagent te vragen hoe of wat.
Nog voordat we het hem konden vragen was er al een mannetje die ons verwees naar zijn jeepney.. Het geluk zit ons steeds zo mee..moesten even wachten tot hij vijf man had in zn jeepney, klein half uurtje, en konden we vertrekken. Goedkoopste manier en nog vlot ook, maar we hadden de tijd. We hadden flink wat marge ingerekend voor die tocht vanuit Baggio naar Clark airport, je weet maar nooit, en je vliegtuig missen is dan toch weer zonde van het geld. ( we blijven toch nederlanders :-) )
Clark airport is erg klein en we konden de vertrekhal niet eens binnen. Het was  zeven uur in de ochtend dus wat nu.. Potje Yatzee! In Baguio hadden we eindelijk dobbelstenen gevonden en het rijtje voor scores wisten we nog wel uit ons hoofd en konden we in ons mini boekje de score bijhouden. Ze hebben we de tijd doorgebracht met yatzee, fijn tijdverdrijf. Een aantal locals kwamen nieuwsgierig kijken wat we aan het doen waren. Ook kwam er een dikke auto aangereden met keiharde hiphop muziek en die stopte natuurlijk voor onze neus..wat denk je, stapt de politie uit! Nou ja politie...alsof ze ergens een uniform vandaan hadden gehaald, want ouder dan 20 waren ze zeker niet!
Weer een fijne vlucht naar Kuala Lumpur, wederom 3 stoelen voor onszelf, dus lekker 3 uur geslapen!
Eind vd middag terug in het hostel waar we al eerder geweest waren, goede lokatie en met de metro zit je in een scheet in de meeste shopping malls.
Omdat we op vrijdag aankwamen konden we ons visum voor Indonesie pas die maandag daarop regelen. Ip krijg je een 30 dagen visum op de luchthaven in Indonesie, maar wij zouden totaal 40 dagen in Indonesie zijn, vandaar dat visum.
We hadden wel wat te shoppen, dus daar hadden we dan mooi de tijd voor.
Linda haar ereader was overleden al op Siquijor en Linda zonder boeken is als een kano zonder peddels. Ze had al het een en ander gegoogled en met haar zus gemaild en met Kindle gebeld in the USA, maar nog met weinig succes, dus 1e prioriteit was op zoek naar een ereader... Ik was erg hoopvol, maar helaas helaas, ereaders zijn in Azie gewoonweg niet te verkrijgen! Aziaten lezen niet.
Na lang wikken en wegen hoe ze het op kon lossen ( je bent gewoon verpest als je eenmaal zo'n ereader hebt gehad en Linda leest veeeeel meer dan ik, dus het was echt ruk) besloot ze toch maar voor een nieuwe Ipad te kiezen, tweede keus, maar ik verzekerde haar dat ze er geen spijt van zal krijgen... En voor mij was het ook beter als ze weer lekker haar boeken kon lezen, zei ik! :-)
Die maandag weer netjes gekleed naar de Indonesische ambassade en de volgende dag konden we ons paspoort weer ophalen, ging redelijk soepeltjes gelukkig.
Nadat we ons paspoort hadden gehaald, eind vd dag, hadden we nog een paar uurtjes. Onze vlucht naar Jakarta was om 23:30 uur.
Twee uurtjes vliegen en op Jakarta paar uurtjes wachten, want de volgende vlucht ging pas weer om een uur of 07:00. Dan maar weer ff dobbelen... De tijd ging eigenlijk zo voorbij en op de een of andere manier is dat reizen midden in de nacht helemaal niet erg. Ws komt dat ook omdat ik zoooo uitgerust ben :-) en je stelt je erop in...wel soort van nachtdienstgevoel, maar dan heeel anders dan op werk!

Hadden een vlucht geboekt met Sriwijaya air, nooit van gehoord en staat op de zwarte lijst (zoals alle Indonesische airlines) maar ja, dat staan alle airlines in de Filipijnen ook en om ergens te komen...moet je wel..
Hoe vaak ik ook vlieg, en dat is nogal regelmatig met mn eurocross baantje, ik blijf het toch altijd spannend vinden. Linda heeft er gelukkig niks van, dus probeer ik mij ook maar niet aan te stellen in haar bijzijn.
Het was een zeer relaxte vlucht, van Jakarta naar Ambon via Makassar op Sulawesi. Op Makassar mochten we het vliegtuig niet uit, bloedje heet, maar al gauw vlogen we verder, een schitterende vlucht over Maluku Islands, waanzinnig!

Op Ambon airport gekeken of we meteen door konden vliegen naar Kei Island. Er was een zeer aardige gast op de luchthaven die ons met alles hielp. Het vervoer in de Molukken, zoals vliegtuigen en boten is vrij onzeker allemaal.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat we twee dagen later een vlucht konden nemen naar Kei Island, ongeveer 100 euro voor een enkele vlucht, maar ja, met de boot ben je drie dagen onderweg (en weet je ook nog niet wanneer die vertrekt..) en aangezien we het geld hebben...

2 nachten in Ambon was prima, we kregen een advies voor een hotel in Ambon..niet echt duur, maar zo goed als nieuw. Waarom ook niet. Eenmaal in het hotel....jeetje! Echt een super kamer! Leek wel van der Valk! Een heel groot bed met ieder 2 heerlijk dikke kussens, een dekbed ( das heel lang geleden), airco, een heel schone luxe badkamer met stort douche, een wc die je gewoon door kan spoelen met de knop ipv met emmertjes water, een heel grote flatscreen tv met afstandsbediening en allebei 4 handdoeken en een pakketje met douchegel, shampoo, tandenborstel en zeepje! Na zo'n lange tijd was dit een enorme luxe voor ons! En dat voor 12 euro pp per nacht! Je snapt dus wel dat we die twee dagen voornamelijk op de kamer hebben doorgebracht ipv Ambon te exploren... Niks geen schuldgevoel.. Lekker in de airco allerlei nieuwe films op (gratis) filmnet kijken, 3 x perdag douchen, gewoonweg zalig!
Na onze eerste nacht in dat goddelijke bed werd er de volgende ochtend aan onze deur gebeld...( ja, we hadden zelfs een deurbel! Niet dat we dat wisten, maar we hoorden een bel en omdat we beiden niet reageerden werd er aan de deur geklopt..) wat denk je...kregen we ook nog ontbijt op bed!
Het enige wat we in Ambon gedaan hebben is lekker Indonesisch gegeten in de plaatselijke warungs!

Okee, nog een klein avontuurtje beleefd met een local, Alexander, een oude kerel die een paar woorden Nederlands sprak, hij bracht ons naar een 'bar' waar we een koud biertje konden drinken. Dat is niet overal verkrijgbaar, omdat er ook een hoop moslims zijn in de Molukken.
In de plaatselijke 'shoppingmall' zat heel achteraf een soort van afgeschermd gebeuren..daar glipte Alexander naar binnen en Linda en ik keken elkaar nog aan..zal dit wel ok zijn? We dachten minstens dat we in een striptease bar ofzo terecht zouden komen, maar het bleek een karaoke bar! Ik weet niet wat erger is...
Maar goed, een koud biertje en een doppinda erbij en dan maar meezingen. We waren de enige gasten en werden meteen ten dans genomen door de meiden die daar dan werken. Het was natuurlijk geen echte bar, maar een hok van drie bij tien ofzo en de muziek stond echt snoeihard! Je kon elkaar echt niet meer verstaan.. Nou ja, niet onbeleefd zijn en gewoon meedoen dan maar. Hilarisch!
De rekening was minder hilarisch...na vijf biertjes mochten we bijna 25 euro afrekenen en stonden er op de rekening ook nog de drankjes van de meiden die daar werken..nou ja pech, we hebben wel gelachen.
Helaas moesten we weer afscheid nemen van die heerlijke hotelkamer, maar zo erg was dat ook weer niet, want we gingen tenslotte naar de Kei Islands, hemel op aarde zoals er over de Kei Islands wordt gesproken...

Met een propellor vliegtuigje, allebei een raamplaats geregeld, gingen we dan het paradijs tegemoed! De vlucht duurde anderhalf uur ongeveer en het uitzicht was werkelijk fenomenaal! Allemaal atollen met groen en azuurblauwe kleuren rondom piepkleine eilandjes, echt heeeeeel mooi!
De airport was heel klein en een baggageband kennen ze daar niet. Met nummers wordt je baggage gecheckt door de douanier en mag je doorlopen. 
We hadden in de LP gelezen over Savanna Cottage, had een sms gestuurd en bleken nog een hut vrij te hebben. Met een taxichauffeur die al klaar stond ( hij had het over een sms dus dachten we dat het wel ok was, dat hij ons op kwam halen ofzo) een prijsafspraak gemaakt en onderweg gingen opeens al de autoraampjes open... Hij reed ons over de lokale markt, langs zijn beste vrienden, door de stad, door nog een dorp..en wij maar zwaaien..want zo vaak zien de locals hier geen toerist! We leken net Beatrix zelf wel, wuiven vanuit de auto..heel grappig..nu waren wij de toerischtische attractie!
Eenmaal in Ohoidertawun, een kampung/dorpje kwamen we bij Savana Cottage aan, een piraten huisje op het strand met 4 houten hutjes, veel stelde het niet voor, maar het uitzicht was meteen waanzinnig mooi!
Bleek die kerel niets met Savana Cottage te maken te hebben, maar hij had gewoon de lonely planet gelezen over die sms hahaha, slim!

Eindelijk op de plek van bestemming, en we waren meteen verliefd! Hoewel de eigenaar, Gerson, wel een beetje vreemd was/deed.
Later bleek Gerson een geweldige vent! Een Molukker, maar ook Nederlander in hart en nieren. Had jaren in NL gewoond, verslaafd aan drugs geweest en uiteindelijk door z'n moeder weer op het vliegtuig gezet terug naar de Molukken, en dat is uiteindelijk goed geweest.
We moesten ff door hem heen prikken, maar al gauw had hij in de gaten dat wij best leuk waren :-) 
We voelden ons vrij snel thuis, wel even wennen aan de 'badkamer'. Een bak met water en kan je met een klein emmertje water over je heengooien, ook wel mandi genoemd hier in Azie. Alleen het water om die bak mee te vullen rook naar motteballen, of eigenlijk gewoon naar het riool... Al gauw kwamen we erachter dat als je in de ochtend de bak vol liet lopen je in de avond enigsinds 'fris' water had.. Ander voordeel was dan weer een westers toilet, maar die moest je dan weer doorspoelen met emmertjes water..lekker primitief, maar alles went gedurende zo'n lange reis :-)
De huiskamer van Gerson en Lucy, dat was voor algemeen gebruik, zelf je water of biertje pakken, welke je dan op je eigen bon bijschreef. Het  was echt een piratenhuisje en Gerson zag er ook wel uit als een piraat, klein mannetje met een lange grijze staart, maar wat een wereld vent! Wat hebben we 9 dagen lang gelachen! Hij had vele stopwoordjes; en dat zo... En 'sjeee'.... God wel 10x in een kort verhaal, hilarisch! Hij liet ons lekker onze gang gaan,maar kwam ook regelmatig ff kletsen, wat het blijft toch ook een echte Hollander die van gezelligheid houdt.
Hij had een leuke Molukse aan de haak geslagen, Lucy, een lieverd en super kok. Wat hebben we daar zalig gegeten, elke avond weer. Veel vis, groenten, sla en twee keer heeft Gerson echte frietjes gemaakt met mayo en pindasaus en dat being in paradise...kan het nog beter? NEE!

Negen nachten uiteindelijk in Savana Cottage gebleven, heerlijk geluierd en gelezen.
We zijn ook nog een fag sportief geweest, een wandeling door de jungle gemaakt met Narco (1 van de 3 honden van Gerson. Narco was echt een lief beest, sliep elke avond op ons 'deurmatje', week niet van onze zijde, zodra 1 van ons even opstond om bijv naar toilet te gaan, of gewoon wat uit de kamer ging pakken, sprong Narco op en dacht dat we weer een ommetje met haar gingen maken! Haha echt een super leuke hond, was echt ons maatje die 9 dagen!
Zo ging ze dus ook mee op jungle tocht.. Volgens Gerson zou ze tot het kerkje meelopen en niet verder, verder was ze nog nooit geweest, maar nee, Narco liep als een dolle voor ons uit en keek dan steeds achterom of wij er wel aankwamen, echt grappig.
Narco was ook dol op krabben 'zoeken' dat houdt dus in dat ze in een klein krabbeholletje begint te graven en niet meer ophoudt totdat ze de krab 'meet', echt zooo grappig om te zien! Natuurlijk is ze een scheiterd zodra de krab 'boven' komt en is het een kat en muis spel wie wint, en dat is altijd de krab..haha
Maar okee, na 6km door de beschutte jungle kwamen we op een verlaten strand..meteen crusoe gevoel, machtig mooi niet normaal! Niemand daar. Lekker een duik genomen na die zware wandeling voor ons, want nee, we zijn niks meer gewend, althans ik echt niet meer! Haha
Daarna nog stukje doorgelopen naar een ander strandje, ook weer waanzinnig mooi. Wilden lekker snorkelen daar, want dat moest de moeite waard zijn, maar daar hebben we de tijd niet voor gehad. We moesten een paar werklui passeren en die vonden het wel interessant..eenmaal klaar voor snorkelen aan het eind van het strandje kwamen opeens die locals op ons af...
Photo, photo roepen ze dan, dus wij dachten nog,okee, ff op de foto, maar ze bedoelden dat wij fotos van hen moesten maken, want zij hebben immers geen camera. Dat werd een heel grappig avontuur..de een na de ander moest een pose aannemen met hun, heel grappig, zie fotos.

Wordt vervolgd....Soon!!