7 weken Filipijnen, deel 2

Filipijnen deel 2

Siquijor staat bekend als rustig eiland, watervallen, en hekserij. 
Dat laatste sprak ons wel aan en ook omdat er weinig toeristen komen, maar die zie je hier in de Filipijnen zowiezo heel weinig.
Zo belandden we in JJ's cafe, een cafeetje aan het strand met een paar bedden waar we konden slapen, super lekker eten, hangmatten en de mooiste sunsets tot nu toe, we waren meteen verliefd.
Die avond een leuk bereisd stel ontmoet, Tom en Kerry uit London.  Hij 43, zij 52, echt heel gezellige lui. De wildste reisverhalen vlogen over tafel met wat biertjes erbij een geweldige avond gehad! 
Op Siquijor zijn we 5 nachten gebleven, gewoon omdat het zoo leuk en relaxt was daar! Scooter gehuurd en het eiland over gecrosst en ook nog een dag met onze gids Filmore het eiland over, Linda bij hem achterop en ik mn eigen scooter. Weinig verkeer dus was veilig genoeg. Hij bracht ons naar de mooiste plekjes op het eiland, in 1 dag kan je het makkelijk rondrijden, watervallen, viewpoint, snorkelen in een heel mooie baai, wederom een topdag! Echt een schatje die Filmore, kan geen werk vinden en is paar jaar geleden met school gestopt en op zo'n eiland is ook gewoon geen werk. Van Tom en Kerry hadden we gehoord dat het zo'n lieverd was en dat hij ons ook naar Bula Bula kon brengen, dat is een oude vrouw van 86 die een soort healing doet en klachten kan genezen..Nou dat wilden we wel meemaken, die hekserij! Van te voren geef je aan haar je klacht door en gaat ze aan de slag. (zie fotos) Ze heeft een glas water in haar hand met een steen erin, dat water is dan helemaal helder. Ik had gezegd dat ik last van mijn nek heb, dus ik dacht wie weet! Ze heeft dan in dat glas een soort bamboo rietje waar ze lucht doorheen blaast in dat glas terwijl ze met dat glas dan langs je nek heen en weer gaat, heel bijzonder.. Dat water wordt dan opeens helemaal bruin en na een paar keer herhalen wordt het weer helder ip.. 3x raden, bij mij natuurlijk weer niet! Ze sprak geen engels dus vroeg ik aan Filmore wat er aan de hand was..zegt ie dat ik een bad spirit ( kwade geest) om mij heen heb...jaja, dat heb ik weer... Ik snapte het niet helemaal, maar afijn, het hoeft niet altijd negatief te zijn...ik heb het maar snel weer vergeten, hoewel het mij ook wel aan het denken had gezet voor een paar uurtjes haha! Wel een bijzondere ervaring!

De avond dat we Tom en Kerry ontmoetten was daar ook Olga, een heel leuke meid van 25 uit Engeland die lekker in haar uppie op reis was, ook met haar zoveel gelachen! Elke vrijdagavond is er in het 'dorp' iets verder op een liveband en wordt er flink gedanst hadden we gehoord, dus erop af dachten we!
Filmore bracht ons per 2, achterop zijn brommer naar de plaatselijke 'disco' en bleef er ook gezellig bij. Je huurt dan een tafeltje voor 10 pesos en een krukje voor 5 pesos, vervolgens haal je een emmer met een drankje erin voor nog geen 100 pesos (is 1,80 euro) en dan volgt er een heel erg leuke hilarische avond! De band bestond uit twee meiden die nog wel aardig konden zingen, drummer, gitarist en twee mannelijke zangers, waarvan er 1 toch echt meer zangeres was dan zanger :-)
De tuin begon al aardig vol te geraken en we waren blij dat we een tafeltje hadden. De band begon met een aantal nummers uit de oude doos, waarop je op een schoolfeest misschien je eerste dans deed met de bink van de klas zeg maar..hilarisch! Maar na een uur ging het dak eraf joh! Een heel ABBA medley (ze zijn hier gek op ABBA) gevolgd door Modern Talking etc..Fantastisch!
Back to the 70's, 80's en eindigen met een vette beat van een of andere dj, heel grappig, heerlijk om een avondje te swingen.
Die 5 dagen op 1 plek, das echt zo'n luxe...geen haast hebben zeg maar..

Dat is zo fijn aan deze reis, 6,5 maand is toch wel heeeeel lang en je hoeft gewoon nergens te haasten. Is het ergens heel mooi dan kan je gewoon bijna een hele week blijven, das wel heel veel vrijheid en heel erg relaxt aan deze trip!

Na Siquijor wilden we naar Camiquin Island, maar hebben we toch maar geskipt. Niet dat er geen tijd voor was, maar het probleem van de Filipijnen is, dat alles leuk is, dus moét je keuzes maken...en eigenlijk weer terugkomen tijdens een volgende reis :-) 

Bohol werd dus de volgende stop, weer een van de 7106 (ofzo) mooie eilanden die de Filipijnen rijk is.
Bohol staat bekend om de 'chocolate hills' en de Tarsier.
In de lonely planet hadden we al iets gelezen over een jungle hostel, dat leek ons wel wat na die dagen op witte stranden...
Vanaf Siquijor ga je weer met een boot naar het volgende eiland, nog voordat de zon opkomt moet je al in de haven zijn om de eerste boot te pakken. Een hoop locals werken op Bohol dus daarom vertrekken de boten zo vroeg.
Nuts huts was een heel mooi guesthouse in de jungle, aan een rivier. Daar hebben we 2 nachten geslapen in een hutje. Het wordt gerund door een Belgisch stel, erg leuke mensen. Het zag er heel sfeervol uit met een grote veranda met lounge kussens en leuke houten tafels waar je met een aantal man aan kunt zitten, echt knus, alleen lag het tegen een berg aan dus moest je ongeveer 500 treden op van je hut naar die veranda waar je dan weer kon eten. In die zinderende hitte en zonder enige conditie (die ben ik inmiddels echt helemaal kwijt) valt dat niet mee!

Met 2 Zweedse meiden zijn we on tour gegaan, eerst naar de Tarsiers ( dat zijn de kleinste primaten ter wereld en er zijn maar een aantal plekken in de wereld waar die piepkleine beestjes met enorm grote ogen te vinden zijn). Ook worden ze met uitsterven bedreigd. Ze leven op Bohol nog in het wild, maar de locals proberen ze ook te vangen en dan als plezierdier voor de toeristen in gevangenschap te houden en das natuurlijk helemaal niet okee.
In een klein opvang en research center worden ze nu beschermd.
Het zijn echt schattige beestjes, zeg maar een heel klein aapje, past in de palm van je hand, kunnen hun hoofd bijna 360gr draaien en dan hebben ze die hele grote uitpuilende ogen.! Bijzonder.

Na de Tarsiers hebben we ook de Chocolate Hills bezocht, best wel toeristisch, maar het was wel de moeite waard. Toch een vreemd gezicht om die bergen ( zie foto's) opeens in zo'n landschap te zien. 1268 'bruine' bergen en allemaal ongeveer van dezelfde grootte, ook echt heel bijzonder gezicht.

Na twee nachten in Nuts Huts ( lees ook geslapen tussen hele grote mieren in mijn bed) hadden we het plan naar een mooi eiland voor de kust te gaan, Pamilacan Island.
Moesten eerst terug naar de 'grote' stad Tagbilaran om te pinnen en vanuit daar weer een stuk terug naar een pier waar we de boot konden pakken. 
Vanaf Pamilacan konden we een boottripje doen om dolfijnen te spotten. Linda had nog nooit dolfijnen gezien buiten Dolfinarium, dus dat leek ons wel wat.
Pamilacan is piepklein en er is maar 1 accomodatie, gerund door Mary, een heel aardige Filipijnse die ook zalig kon koken!
Die avond ontmoetten we daar Camille en Jose, een gezellig stel uit Londen. We raakten aan de praat en dat klikte wel heel leuk!
Hij original uit Portugal en zij had Marokkaans bloed, in de 30 allebei, en waren ook lange tijd op reis.
Linda en ik bleven maar 1 nacht en hadden het plan daarna naar Anda te gaan, een dorp aan de kust verderop op Bohol. Camille en Jose hadden dat plan ook alleen kwamen zij 2 dagen later.
In de ochtend de dolfijnen gespot en niet zo weinig ook! Was echt geweldig!
Daarna terug naar 'vaste' land en met de bus door richting Anda, paar uur onderweg, maar weer zoooo leuk! Alleen maar tussen de locals, route langs de kust enerzijds en de bergen en dorpjes anderzijds.
Anda was een heel klein dorpje, maar na een paar dagen afzondering in de jungle en op een klein eiland, hadden we wel zin in wat gezelligheid. Accomodatie was alleen een beetje moeilijk, de 'resorts' aan het strand waren vol, maar zagen er ook verschrikkelijk saai uit, dus lieten we ons in het dorp afzetten bij een homestay. Dat bleek uiteindelijk een schot in de roos! Ze hadden 2 kamers en het was alles behalve duur en de supermarkt, eetstalletjes en het strand om de hoek! 
Eind vd middag lekker met een koud biertje uit de supermarkt naar het strand en al gauw hadden we gezelschap van een aantal kinderen uit het dorp, heel gezellig met al die kinderen! Zandkastelen bouwen, dansen op muziek en ze wilden allemaal op de foto, grappig.
In Anda was niets te doen eigenlijk, maar dat was heerlijk haha, gewoon helemaal niets hoeven of moeten..vijf dagen lang. Backpack helemaal uitgepakt, das ook zo heerlijk af en toe. Nog een dagje geregend, maar met televisie in de kamer is dat geen ramp, dus heerlijk Harry Potter films gekeken en zelfs Tarzan de Disney film, wat wil je nog meer.
De 2e dag in Anda kwamen Jose en Camille ook en dat werd veel te gezellig!
Volgens mij had ik al eerder geschreven over de gevaarlijk lekkere Tanduay rum, 1 fles voor 1 dollar..met z'n vieren hebben we een paar dagen heel veel gelachen en gedronken, echt bere gezellig! Om de hoek zat een soort marktje waar je kon eten. Elke dag allerlei gerechten, maar over het algemeen met vlees..dat was een beetje jammer. Er was wel 1 groentegerecht, die echt heel lekker was, zelfs om 3x per dag te eten!
Ook had ze op een dag platgeslagen aubergines, ze zien er niet echt lekker uit, maar zeer smaakvol! 3 x per dag gingen we bij die eetstalletjes eten, maar vooral bij 1 vrouwtje, zij maakte dan speciaal een groentegerecht voor mij en vanaf dag 2 dus ook 4 dagen lang platgeslagen aubergines..

Samen met Camille en Jose vertrokken we na 5 dagen Anda naar Cebu. Dat werd nog een hele rit, want we moesten eerst een flink stuk met de lokale bus en met de Tanduay nog in je circulatie gaat dat deze keer niet geheel vanzelf. Maar goed, de 'katers' zijn hier verre van ernstig dus na een uurtje gaat het alweer een flink stuk beter.
De leukste en gezelligste avonden zijn tot nu toe altijd de avonden voor vertrek geweest.. We proberen er niet eens meer rekening mee te houden.
Eenmaal bij een pier aangekomen moesten we nog uitvinden of er uberhaupt wel een boot vertrok naar Cebu, we hadden geluk. Met inmiddels trek in patat en kroketten, want dat eet je graag na zo'n avond,  was er alleen instant noodles te koop met varken of kip, dus dat moet ik niet. Dan maar droge kaakjes en een zakje chips. 
Nadat we er een hele dag met alle transport op hadden zitten kwamen we aan in een hostel die we uit de LP hadden gepikt. Cebu city is een grote stad, maar dat is dan ook alles, niets bijzonders. Tegenover ons hostel bleek een pizzaboer te zitten...inmiddels hadden we alle vier wel enorme trek gekregen en die pizzas die waren echt de beste pizzas sinds tijden! Lucky!
Na 1 nachtje Cebu gingen we de volgende ochtend vroeg weer op pad, naar Malapascua Island, bekend om de thresher sharks. Camille en Jose moesten eerst nog hun visum verlengen dus vertrokken Lin en ik al vroeg in de ochtend. Eerst weer 6 uur met een lokale bus mee naar de noordpunt van Cebu en vanaf daar met een banka ( bootje) de oversteek naar Malapascua. Wederom weer een picture perfect destination. Wit zand, turquoise blauwe zee, palmbomen en de zon die maar eeuwig lijkt te schijnen.

Malapascua is een piepklein eilandje, in 45-60 minuten ofzo loop je het wel rond zo'n beetje. Vooral bekend onder de duik scene.
We vonden een heel goedkoop hutje, beter dan de duurdere duikresorts, want zo breng je ook nog wat geld binnen voor de locals...naast een duikschool.
Ik was van plan om toch een keer te gaan duiken in de Filipijnen, en nu was het eindelijk zo ver, ik was gewoon nog niet eerder echt in de gelegenheid gekomen om te kunnen duiken, vandaar.
Meteen een package genomen van 8 duiken, kostte wel wat, maar ja geld moet rollen en ik keek er ook enorm naar uit.
Malapascua dus bekend om de thresher shark, dat is een haaisoort met een enorm lange staart, geweldige mooie beesten, maar voornamelijk heeeeeel vroeg in de ochtend kans om ze te zien, dus dat werd 2 dagen om 4:45 opstaan, 5:00 op de boot en 5:30 onder water. De allereerste duik geen succes, beetje jammer, maar ach, het gevoel om na 2 jaar weer de onderwater wereld te beleven is al geweldig en ik had nog wel een devil ray gezien!
De 2 e dag weer zo vroeg op, maar niet voor niets deze keer! Wat een fantastisch mooi beest! Van heel dichtbij gezien, echt geweldig! Mijn buddy heeft een heel goed filmpje gemaakt, hopelijk stuurt hij die nog aan mij door....
De overige duiken waren heel leuk, maar niet mooier dan dat ik al gezien had in Borneo en Thailand, dus een beetje verpest ben ik wel, maar goed, wel weer nieuwe visjes en klein spul gespot, erg leuk.
Linda vermaakte zich gelukkig ook wel, zij duikt niet, maar Camille en Jose waren er ook weer dus dat ging prima.
Zo had ik op een dag na de duiken met mijn divemaster afsgesproken, althans, hij wilde graag wat gaan drinken met mij, later op de avond...Don van de Filipijnen..en nee zeker geen Don Juan. Maar je blijft beleefd dus zeg je ja joh is goed, uurtje of acht? Prima. Overdag was hij al erg amikaal en gezellig en ik had zeker heel leuke gesprekken met hem gehad. Maar zoals ik wel vaker niet inzie dat er misschien meer speelt had ik het deze keer ook weer niet door.
Die avond van onze 'afspraak' waren Linda en ik weer bij Camille en Jose op hun terras beland en ging er weer wat Tanduay voorbij en zo vergat ik die hele afspraak met Don de divemaster.. Hij heeft mij de daarop volgende dagen niet meer aangekeken. Excuses wimpelde hij zo af dat ik mij nog schuldiger ging voelen, maar sjezus hee, kom op zeg..hij reageerde alsof we na een leuk gesprek al een stel waren ofzo! Whaha..nou ja, eerlijk gezged voelde ik me best lullig, maar hij reageerde zo overdreven dat ik er verder ook niets meer mee kon. Bye bye Don, nice talking to you.
De laatste dag op Malapascua, mijn laatste 2 duiken van de 8, ging Linda ook mee, want we gingen naar een eiland Calangaman en dat was ook heel goed voor snorkeling. Het eiland was weer een waar paradijs en het duiken was fantastisch! Enorme drop off's en heeeeel veel vis, maar toch weer net niet zo mooi als Sipadan en Similan. Alleen had Linda enorme pech, want het snorkelen ging echt nergens over, de 1 e plek was alleen dood koraal vol met zeeegels en de 2 e plek was het veel te diep om met snorkelen nog iets te kunnen zien, dus zag ze een stuk of drie vissen. Enorm balen dus. Eenmaal bij de duikschool bleek dat de schipper had gesproken met de staff en dat de echt goede snorkelplek was gesloten omdat er een Chinees een week daarvoor was verdonken, en nee chinezen kunnen NIET zwemmen dus al helemaal niet snorkelen ( dat zal later in deze blog nog een keer toegelicht worden..) 
Maar okee, Linda kreeg haar geld terug.
Afscheid genomen van Camille en Jose, zij gingen nog terug naar Cebu om naar Palawan te gaan voor een week of drie en dan terug naar huis, wij de andere kant op, naar Donsol, want we wilden zwemmen met de walvishaai...

Om vanaf Malapascua naar Donsol te gaan ga je normaliter eerst terug naar Cebu, vanaf daar neem je of een grote veerboot ( die doet er een uur of 12 over) of je pakt het vliegtuig, maar das weer prijzig.
Wij besloten 'off the beaten trek'. 
We konden een prive bootje nemen naar Masbate , dat was een veel kortere route wat dus een hele hoop tijd zou schelen. Die oversteek zou een kleine 3 uur zijn dus das een eitje! Wel wat centen ervoor neer moeten leggen, maar nog altijd voordeliger dan de lange weg.
Om 5:00 uur in de ochtend zouden we vertrekken, dus weer die wekker op vier uur. De schipper was ontzettend aardige kerel, het was een mooie ochtend, volle maan en al snel zou de zonsopgang zich aandienen. Linda en ik al helemaal gelukkig, schitterend met die volle maan vertrekken, vlak zeetje en ook nog de zonsopgang.. Het was een vrij kleine banka, 1 plateau waar wij op konden zitten en dan de schipper aan het roer, het stelt echt niets voor zo' bootje ( zie fotos). Linda en ik lekker geinstalleerd, lekker geleund tegen onze backpack en volop genieten. 
Na een half uur was het al bijna licht geworden en zagen we ook dat de golven wat hoger waren dan we in eerste instantie dachten..
Die oh zo vlakke zee veranderde in een zeer woeste zee met meters hoge golven, en dan overdrijf ik echt niet! Ik dacht dat het misschien beter was om terug te keren naar Malapascua, maar leg dat maar eens uit in het Filipijns.
Het ging van kwaad tot erger...op gegeven moment sloegen de golven over de boot heen en hadden Linda en ik moeite om uberhaupt te blijven zitten! Elke halve minuut een golf zeewater in je gezicht..
Tot overmaat van ramp begon het ook nog flink te regenen en sloegen de golven letterlijk over ons heen en werd het koud, heeeeel koud. Dat kan je je niet voorstellen hier, maar serieus, we kregen het heeeel koud.
Het enige wat we nog hadden was een poncho, zo'n regenponcho die je voor een festival of op Koninginnedag nog even snel in je tas stopt.
Maar probeer je maar eens met windkracht 8, zonder echte houvast en golven die elke 30 seconden over je heenslaan, in een boterhamzakje te wurmen, want die poncho is echt niets meer dan dat! 
Zo kropen we maar een beetje tegen elkaar aan om nog een beetje warmte te voelen en lieten we het maar gebeuren, er zat echt niets anders op dan het te ondergaan.
Na 5 uur ipv 3 uur was er eindelijk land in zicht, klaarde het een klein beetje op en konden we ons een beetje opwarmen aan een paar zonnestralen. Eenmaal land in zicht hadden we al besloten dat als er een hotel zou zijn we daar meteen zouden blijven... Maar er was geen hotel, de mensen hadden zelf nog maar net een dak boven hun hoofd om te wonen. Gelukkig konden we ons even omkleden,bij de familie van de schipper, om iets 'droogs' aan te trekken, om vervolgens nog eens 2 uur achterop een brommer het eiland Masbate over te crossen naar de 'busterminal'. Het was zondag en op zondag rijden er geen bussen, als je al kan spreken van bussen. De schipper regelde wel even 2 knullen uit het dorp die ons verderop naar een bus zouden brengen, achterop dus, MET je backpack ( van bijna 20 kilo). 
Verharde wegen kennen ze daar niet, dus na een helse boottrip nog eens 2 uur achterop de brommert met je zware backpack en je knieen in je nek, want de Filipijnen zijn klein, zo ook de brommers. Na tig keer bijna achterover van de brommer gevallen en bijna 2 uur verder eindelijk weer vaste grond onder de voeten en tijd voor ontbijt/lunch, wat dat hadden we nog helemaal niet op sinds we om 4:00 uur waren opgestaan. Bij een lokaal eettentje maar aangeschoven en maar gewoon wat naar binnengeschoven, als je 'honger' hebt lust je alles :-)
Na nog een busrit van bijna 2 uur in Masbate 'stad' aangekomen en moesten we eigenlijk ook nog een boottocht naar Donsol maken, dat was het doel van de dag, maar dat konden we echt niet meer opbrengen dus besloten om maar in Masbate te overnachten. In een heel oubollig hotelletje een kamer gevonden, maar dat maakte niets uit, als er maar een zacht bed stond en dat was er.
Eind van de middag daar ook nog een aardschok meegemaakt, maar daar maakt niemand zich druk over daar, dat gebeurd regelmatig. De Filipijnen ligt in de 'circle of fire' en dat betekent dat er heel vaak kleine aardschokken of aardbevingen zijn en soms dan een grote. We hoopten maar dat die aardschok geen voorbode was..
Na een heerlijke nacht geslapen te hebben weer met frisse moed  met een bootje de overtocht gemaakt richting Donsol.

Donsol had voor ons ook weer een highlight en dat was snorkelen met een walvishaai, in de Filipijnen 'Butanding' genoemd, ook wel de 'gentle giant of the sea'.
Vroeger werd er hier op de walvishaai gejaagd, maar inmiddels zijn ze beschermd en zijn de walvisjagers diegenen die ze Nu spotten voor de toeristen.
Met maximaal 6 personen in een bootje ga je het water op, in de hoop dat je in drie uur tijd dobberen een walvishaai zal zien.
We hadden gehoord dat er niet zoveel waren momenteel, maar ja, het was het proberen waard!
Er zijn allerlei regels aan verbonden om te kunnen snorkelen met de walvishaai, maar die werden tot ons verdriet wel aan hun laars gelapt, terwijl we juist goed hadden geinformeerd waar je het beste de walvishaai kon spotten..( dat kan nl op meerdere plekken in de Filipijnen, maar op die plekken werd er helemaal niet goed omgegaan met het welzijn van de walvishaaien).
Je moest klaarzitten met je snorkel op en je fins aan en zodra er een gespot werd dook je vanaf het varende bootje het water in, achter de 'gids' aan, zo snel als je kon.. Ip was 6 personen de limiet per walvishaai, maar als er dan vrijwel geen zijn worden dus alle regels overboord gegooid. Als er dan al een gespot is komen alle andere 30 boten er ook op af en zo lig je opeens tussen allerlei snorkelaars te spartelen en schrik je de walvishaai af en zie je dus geen reet.
Ik was er na de eerste duik meteen klaar mee, zo had ik het niet bedacht. Wat mij betrof gingen we terug maar de pier, zo ook Linda, maar we hadden nog 4 man aan boord, dus dat ging 'm niet worden.
Het was echt panic snorkelen. ( de dag van te voren was ons nog aanbevolen om met Chinezen een bootje te delen, zij kunnen namelijk niet zwemmen, dus de meeste kans dat je 'rustig' met de walvishaai kon meezwemmen :-)).
De drie uur zat er bijna op en we voeren al terug naar de pier, tot onze bootman opeens riep dat we klaar moesten gaan zitten...okee, toch wel weer enthousiast in een seconde..was dit ons geluk? Geen andere boten in de buurt..we doken met zn 7-en het water in en meteen oog in oog met the gentle giant! Shitttttt, dat was echt waaanzinnig! Zo mooi! We konden ongeveer 2 minuten naast hem (of haar) meezwemmen, op minder dan anderhalve meter afstand! En alleen ons groepje! Wat een mazzel! Van kop tot staart te zien.. Ze zwemmen ongeveer 5km per uur, dus dat kan je redelijk bijhouden. We konden hem bijna aanraken! Echt FAN-TAS-TISCH!
Wat een super mooie beesten! Als een kind zo blij kochten we meteen de souveniershop op, sleutelhangers, kaarten, koelkastmagneet hahaha
Dat was voor ons allebei wel een van de gaafste dingen die we ooit meegemaakt hadden! 

Vanuit Donsol vertrokken we bovenop een jeepney naar Legaspi, dat is een redelijk grote stad en vandaar uit konden we een nachtbus nemen naar Manila.  We hadden een uur of zes wachttijd in Legaspi, maar het busstation zat naast een grote shopping mall, dus we hebben ons wel vermaakt.
De nachtbus naar Manila was een rit van 10 uur en bij aankomst waren we echt bijna bevroren, zo koud staat de airco in de bus, niet normaal! Vanuit Manila wilden we meteen proberen een bus te pakken naar Baguio, richting het noorden en de rijstterrassen. En zoals het de hele reis al gaat hadden we nu ook weer mazzel. Het was wel een lange zit, maar het reizen in de Filipijnen is gewoon zo en onderweg zie je ook nog wat. Zoals ik tijdens andere reizen soms weinig geduld had met transport, zo heb ik hier engelengeduld en dat werpt z'n vruchten dan af. De lange reizen zijn gewoon erg leuk, maar zoals ik al eerder schreef, ALLES in de Filipijnen is leuk! :-)

Baguio is een erg leuke stad, vele huisjes tegen een berg aangebouwd, alles oogt gezellig, alleen toen we aankwamen regende het en dan is alles toch minder mooi.. Maar goed de volgende dag vertrokken we alweer vroeg met een bus naar Sagada, een bergdorp in Noord Luzon. Een super mooie rit over de Halsema Highway, waanzinnige uitzichten door de bergen, door bergdorpjes heen, stralend mooi weer en open ramen in de bus voor mooie kiekjes. 
Sagada is een leuk klein dorpje van waaruit je mooie trekkings kunt doen, maar daar hadden we niet zoveel zin in na al die lange ritten van de afgelopen weken. 
We kwamen in een heel leuke homestay, echt een heerlijk plekje voor een paar dagen relaxen. Het enige wat we gedaan hebben in Sagada is een wandeling gemaakt naar de 'hanging coffins', dat zijn letterlijk vertaald hangende lijkkisten. Zo begroeven ze vroeger hun dierbaren. Ook nog in een grot geweest en daar lag het ook vol met heel oude lijkkisten.
Lekker boeken gelezen, wasjes gedaan, heerlijk gegeten in een super knus dorp in een schitterende omgeving. Niet zo heet als elders in de Filipijnen.
Linda kwam nog Teresia tegen, zij had haar in Myanmar ontmoet en was nu ook in Sagada, heel grappig en gezellig met z'n drieen een paar dagen doorgebracht in Sagada en Benaue.
Na Sagada zijn we nog naar Benaue geweest voor 2 nachten, daar heb je enorme rijstterrassen, echt belachelijk mooi gewoon, nog nooit zoiets gezien.
En daarna begon de terugtocht weer richting Manila voor onze vlucht vanaf Clark terug naar Kuala Lumpur en was het afscheid van de Filipijnen opeens alweer dichtbij...

De Filipijnen is voor mij nu nummer 1. 
Wat een onwijs leuk land! Zoveel kleur overal in het land!
De huisjes zijn allemaal in leuke kleuren geschilderd met verzorgde tuintjes.. De jeepneys zijn echt super gaaf transport.
De Filipijnen roken binnen, maar niet buiten, nergens op straat in sommige steden mag gerookt worden, maar in het restaurant dan weer wel... Haha
De Filipijnen drinken allemaal light bier... We hebben het geprobeerd, maar daar zit echt geen smaak aan.. Het bier in de Filipijnen is het goedkoopste wat in geheel Azie te verkrijgen is, zo'n 50 eurocent.
Als je een shopping mall in gaat staan er lange rijen en worden alle tassen geinspecteerd.
De Filipijnen zijn erg gastvrij en heel vriendelijk en goudeerlijk, belazeren doen ze echt niet en je betaalt gewoon net zoveel als de locals. Overal wordt je begroet en moet je handen schudden.. Zo veel toeristen zien ze ook weer niet....en eigenlijk zou dat zo moeten blijven...