Maluku deel 2

Maluku

Uiteindelijk hebben die kerels ons nog wel even met rust gelaten, nadat al onze sigaretten, maar vooral de hele baal shag van Linda was opgerookt...en shag is niet te koop in Indonesië..
De terugtocht van die 6km was weer een ander verhaal. De 'werkmannen' hadden nu aangeboden dat we mee achterin de truck konden..daar hadden we wel oren naar, maar we hadden Narco bij ons. Die hebben we met moeite die truck ingekregen, ze was erg bang..maar ja, 6km lopen, of mee in die truck. Die keuze was snel gemaakt :-)
Wachten, wachten, wachten tot de mannen klaar voor vertrek waren..stoppen we 500mtr verder weer, want er moeten nog een paar bomen omgezaagd worden...tsja, wij verstaan geen Indonesisch, en zij geen Nederlands.. Na lang wachten toch maar gekozen om te gaan lopen. We hadden tegen Gerson gezegd dat als we om 18u nog niet terug was, hij ons maar moest gaan zoeken..
We hebben in die maanden allebei nog niet zo hard gelopen. Het werd al donker en zaklamp hadden we niet bij ons en het pad (als er al een pad was) was natuurlijk niet met bordjes aangegeven.. Uiteindelijk net voordat het pikdonker was die jungle uit! 

Ook nog een dagje een tour gedaan per boot naar heel mooie strandjes vol met schelpen. En als je dorst krijgt, klimt er ff een man in de palmboom en heb je verse cocosnoot juice.
Een paar keer hebben we de brommer van Gerson geleend, zo'n schakelding, ff 2 rondjes rijden om te oefenen en hop daar gingen we. Konden niet zoveel kanten op, maar een paar keer ff naar het stadje gereden voor sigaretten ofzo.
Het was wel moeilijk wegkomen van Savana Cottage, het was zó heerlijk genieten daar!
De uitzichten vanuit je cottage, de kinderen die maar met je op de foto willen, het oh zo helblauwe zeewater, het uren lang zoeken naar schelpjes, Narco, mens erger je nietten met Gerson en Lucy, yatzee, het heerlijke eten, elke dag zon, lezen, niks doen, muziekjes luisteren, biertjes drinken, slapen...het was echt paradijs!
Maar we moesten door..na een week zou de boot arriveren, maar dat is allemaal erg onzeker, wanneer die boot echt komt.. Gelukkig had die boot twee dagen vertraging, zodat we dus 9 dagen hadden. (Dat is het allerleukst aan lang reizen, je hebt gewoon de tijd en dan kan je je dus veroorloven dat je ergens een paar dagen langer zit, wat een luxe).
Die ferry om naar Banda Islands te gaan zou om 6u in de ochtend vertrekken, dat hield voor ons in dat we 1 nacht in het stadje moesten slapen, want Savana ligt nogal uit de route en midden in de nacht is er ook niemand die je naar die boot brengt.. Dus vertrokken we na het avondeten allebei achterop de brommert van twee locals, grote backpacks tussen hun benen in.. Was wel een super gave rit, half uurtje door het pikkedonker, want lantaarnpalen hebben ze niet, alles draait voornamelijk op generators en er is maar een paar uur per dag electriciteit beschikbaar. De hemel vol met sterren, niemand op de weg, achterop de brommer, was echt super genieten, ik zie ons nog gaan!

Eenmaal in het stadje was het niet heel makkelijk om een slaapplek te vinden. Uiteindelijk belandden we in een soort van hotel, de kamers waren niet heel goedkoop, maar ja wat moet je anders.. De eigenaar liet mij de kamer eerst zien...nou daar had hij volgens mij net iemand uitgetrokken, zodat wij de kamer konden gebruiken voor 1 nacht, heeeeeeel smerig, een beslapen bed (wat nog warm was haha) en over de toilet maar niet te spreken, echt heel smerig! Ik was wel ff ongelukkig, maar ja er zat niks anders op dus maar op mijn sarong gaan liggen en geprobeerd nog een laar uurtjes te slapen.
Rond een uur of vier hoorden we de boot aankomen, dan 'toetert' hij 1x had Gerson uitgelegd, bij 3x zou de boot in 10 min vertrekken, maar wij toch maar het zekere voor het onzekere genomen en optijd naar die boot. 
Een enorme ferry en een drukte alom van mensen die de boot opgaan, maar ook van mensen die de boot nog af moeten! Das niet logisch, maar zo gaat dat hier, dringen dringen dringen, je gaat vanzelf meedoen anders kom je die boot niet eens op!
Vervolgens moesten we een plekje zoeken op de boot waar we 'neer konden strijken' om de 13 uur durende trip te surviven.. We kochten twee matjes, nee niet zacht, gewoon gemaakt van karton met een klein laagje plastic, zodat je niet nat wordt door wat er evt op de vloer ligt. Je slaapt of zit gewoon buiten op het dek. Binnen in de ferry was het een chaos van mensen, overal lagen mensen, op de trap, in de gang overal! Wij besloten dus maar buiten een plekje te zoeken. Je moet er dan ook weer rekening mee houden dat als het evt gaat regenen...of dat je niet in de volle zon zit! Enfin, we hadden een mooi plekje gescoord, nu nog wachten tot de ferry echt vertrekt...
Na zonsopgang was het eindelijk zover. De ferry was de 'haven' bijna uit, kwam er nog even een klein bootje aangevaren, want er moesten nog een paar mensen mee, die klimmen dan aan de zijkant vd ferry gewoon omhoog, ongelofelijk!
De hele trip duurde dus ipv 10u, zo'n 13u.. Nou was het een prima trip, goed weer onderweg, rustige zee, maar ik word dan op een gegeven moment wel een beetje onrustig. We hadden al 3x ge-yatzeet(onder toezicht van een heleboel locals), muziek geluisterd, rondje gelopen.. Voor mij waren de laatste uurtjes echt ff uitzitten, ik had pijn in mn kont en ging mij vervelen. Linda was druk met Indonesisch leren met de locals. Zij heeft meer rust in haar kont dan ik! Haha
Op gegeven moment hadden we ook wel zin in een 'echte' maaltijd ipv crackers en nootjes enzo, dus gingen we opzoek naar het restaurant.. We werden door de keuken geloodst en via een paar gangetjes kwamen we in een heel lege 'eetzaal' terecht en konden we zelf langs het buffet.. Twee pannen, 1 voor witte rijst en de ander voor boontjes in een zoute, waterige saus..nou ja alles beter dan niets! En het was nog gratis ook! Geweldig! 
Tegen zonsondergang was er eindelijk land in zicht! Prachtige sunset met zicht op de vulkaan van Banda Islands.
Om de ferry weer af te komen moet je flink weerstand bieden, want de mensen van de kade willen er eigenlijk liever eerst op, voordat wij eraf gaan :-)

We liepen nog wel een beetje te schommelen eenmaal op de kade, zee-benen.
Het zag er wel heel gezellig uit zo in het donker met allemaal eetstalletjes en de locals die hun waar verkopen rondom de haven. De haven is trouwens niets meer dan een steiger en je kan je eigenlijk helemaal niet voorstellen dat zo'n grote ferry daar kan aanleggen.
Eenmaal in ons guesthouse, Vita guesthouse, maar een biertje opengetrokken, die hadden we wel verdiend! Heerlijk kamertje aan een knusse binnentuin en een steiger aan het water, echt en leuk plekje. 

Die avond onze eerste gado gado gegeten en die wás lekkerrrrr wow!
We ontmoetten een Italiaans stel en zij vroegen ons meteen of we de volgende dag mee wilden op een snorkeltocht...euhhh, okee laten we maar meteen doen, scheelt weer geld als je met meerderen gaat, zo deel je de bootkosten.
Ook was er nog een Duitser, Eddel, een beetje een sukkel om te zien, maar bleek later een zeer interessante man!
Moesten wel lachen om hem, hij had in Indonesië een burkini gekocht, hij verbrandt nogal snel en met snorkelen helemaal, dus trok hij die burkini aan whahaha..Lin en ik gewoon in bikini en een laag waterproof zonnebrand, werkt ook.
Het snorkelen was super leuk, veel vissen gezien, maar helaas geen schildpadden, maar ok, we waren nog maar net gearriveerd in Banda, en hadden tijd zat. Met lunchtijd waren we weer terug bij Vita guesthouse, lekker weer naar de warung, een eethuisje zeg maar en scheppen ze je eten in een bananenblad. Rijst, vis, groenten, sambal, tofu, ei, echt super lekker eten!
Daarna even een powernap, want het is bloedheet overdag, dus lekker ff op bed met je boek. Natuurlijk vielen we allebei in slaap! 

Ik hoorde opeens in de verte (in mn slaap) allerlei kinderen spelen jn het water ofzo, zo klonk het  in mijn gedachten, maar opeens liep er een gozer voorbij onze kamer (onze deur stond gewoon open) en riep dat we maar snel onze bacpkack moesten pakken, want er zou brand zijn..
Wij nog half suf van dat dutje, begrepen niet meteen wat er was, brand? Wat nou?
Het duurde nog ff voordat we de kamer uitkwamen en inderdaad, er was een klein brandje, zeg maar een meter bij de voordeur van ons guesthouse vandaan. Die spelende kinderen die ik hoorde waren de locals die met man en macht probeerden de brand te blussen met soepkommen vol met water..serieus, sommigen hadden een echte emmer, maar ze liepen echt met soepkommetjes..
Onze was was die dag gedaan, dus al onze kleren gingen in de tuin verspreid. Die ben ik gaan verzamelen en zei tegen Linda dat ze haar tas maar moest gaan inpakken..maar die zag ik al vrij snel met de mega emmer uit onze badkamer lopen om de lokals te helpen! 
Inmiddels breidde het vuur zich razendsnel uit, dat zag ik vanuit de tuin.
De huizen en vooral de guesthouses zijn vnl van hout gemaakt, dus je kan je voorstellen hoe hard dat gaat! 
Ik weer tegen Linda schreeuwen dat ze haar tas moest gaan pakken, en nadat ze twee keer had geprobeerd die emmer weer te vullen moest ze opgeven, die emmer was veel te zwaar!
Wij als de sodemieter onze backpacks gepakt, alles erin gesmeten en naar de steiger, die steiger hoort gewoon bij het guesthouse en hebben ook hun eigen boot.
Er was ook een vader (engelsman) met twee kinderen van 13 en 8 ofzo. Die meid van 13 hadden we al gauw op de boot gehol
En met haar broertje, maar vaders ging nog een paar keer de kamer in om spullen te pakken. Die meid maar roepen om haar vader, was echt heel zielig. Uiteindelijk heb ik tegen die vader gezegd dat ie nu de boot in moest komen, al was het alleen al om zijn kinderen gerust te stellen, de belangrijkste spul,en had iedereen bijelkaar. Er was heel veel rookontwikkeling dus iedereen maar een kledingstuk voor zn mond gehouden.
Zo zaten we sinds de brand begonnen was nog geen 10min later in de boot met de vader en twee kids, een Italiaan die net die ochtend was ingecheckt en Linda en ik en werden we naar de overkant gevaren. Er was flinke paniek, je hoorde alleen maar mensen schreeuwen en roepen, een brandweer hebben ze niet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel lichtelijk in paniek was, ik heb nog nooit zó dichtbij een brand geweest..
Vanaf de overkant, waar we op een steiger afgezet waren, konden we de brand goed zien. Het was zo'n 150-200mtr. Nu zaten we wel aan de voet van de vulkaan, maar hopen dat die ook niet nog uitbreekt.
Iedereen ff op adem komen en ja wat doe je dan, dan ga je toch foto's maken..
Het voelde wel lullig dat wij, de toeristen, veilig aan de overkant zaten en de locals keihard aan het werk waren om te redden wat er te redden viel.
We konden van afstand zien dat het echt een flinke brand was, de wind leek wel 'gunstig' te staan, maar dat was dan ook enkel en alleen voor ons guesthouse dat die grotendeels gespaard leek te worden.. Op gegeven moment werden er ook allemaal tonnen het water ingegooid, die bleken voor benzine etc gebruikt te worden.. Als die ontploft waren was het echt een ramp geweest...
Na een uur of twee leek het grootste vuur gedoofd en werden we weer opgehaald met de boot, beetje met schaamte wel, want wij hadden niet geholpen..maar wellicht hadden we alleen maar voor de voeten gelopen.
Vita guesthouse bleek zowaar gespaard te zijn, alleen de keuken was beschadigd, maar naast Vita zat Bintang Laut, een ander guesthouse, deze was geheel afgebrand.
We konden niet in Vita blijven dus verwezen ze ons naar een ander guesthouse, eenmaal via de 'voordeur' naar buiten zagen we de straat, daar was gewoon een heel blok met winkeltjes tot de grond toe afgebrand, echt heel erg.
Dat mensen hun hele hebben en houden verliezen, en ze zijn al zo arm, das echt verschrikkelijk. We hadden aangeboden om te helpen met schoonmaken de volgende dag, maar uiteindelijk hebben we niet kunnen helpen, je loopt ze alleen maar voor de voeten...
We hadden die avond ook nog eens afgesproken om te eten met een groep bij een vrouw thuis, dat had die Duitser geregeld. Die italianen hadden we ook helemaal niet meer gezien na het snorkelen en zij hebben geen tijd gehad om hun tas te pakken voor de brand. Later bleek dat de locals al hun spullen gered hadden. Zij liepen aan de straatkant toen de brand uitbrak en hoorden een explosie. Zij zaten er dus ook heel dicht op.
Nu heb je op Bandaneira alleen electriciteit in de avonduren (als je geluk hebt) en als je ziet hoeveel pluggen er in 1 stekker zit zeg maar..ws is de brand ontstaan doordat de electriciteit opeens terugkwam en er gekookt werd in de keuken van Bintang Laut. Als dan al die power door die bedrading moet..1 vonkje en klaar.

Uiteindelijk hebben we de groep weer gevonden en zijn we die avond gaan eten bij een lokale familie. Er stond een vis op tafel, niet te geloven! Ze had echt super lekker gekookt! We zaten in hun huiskamer, fotos van Mekka aan de muur en van haar kinderen die hun diploma hadden gehaald. Ze zijn dan wel moslim, maar ze haalden voor ons gewoon een biertje in huis.
Na zo'n chaotische middag was dit wel even lekker om te ontspannen. 

We sliepen nu in Delfika, ook aan het water, vrij nieuw gebouw met redelijk luxe kamers en heel schoon..hoewel..eenmaal in de kamer zaten er 3 enorme joekels van kakkerlakken in de kamer..gatver, daar had ik nu echt ff geen zin in! Moesten we ook nog achter die kakkerlakken aan, nou ja, vooral Linda dan..ik vond ze echt walgelijk groot en eng :-) 
Maar ja ik moest haar natuurlijk wel helpen vangen..ik dacht 1x ook ff stoer te doen,vloog dat grote beest zo in mn haar!! We waren 'm kwijt en bleek ie gewoon op mn kop te zitten, gatverrrrrr!!!! LOL
En elke avond waren ze er gewoon weer..

Die gekke Duitser met zn burkine, Eddel, was een super leuke vent. Hij is geschiedenisleraar en hij wist ook heeel veel over de geschiedenis van de Molukken, the spice Islands.
Hij had een prachtig verhaal over zijn ouders, die vroeger in Indonesië terecht waren gekomen. We hingen echt aan z'n lippen, wat kon die kerel mooi vertellen! Het was een verhaal over zijn eigen familie, maar met heel veel geschiedenis over de Molukken erin.. Ik weet nog vroeger op school dat ikzelf niet snapte waarom ik voor geschiedenis had gekozen als examenvak, had ik toen maar wat beter opgelet :-)
Jammer dat hij de volgende dag al vroeg weg moest, terug naar Ambon.

Na 3 dagen Bandaneira gingen we 2 nachten naar Run Island en 3 nachten naar Ai Island. Die behoren dus tot de Banda Islands.
Run Island is een 'moslim' eilandje, er is 1 dorp, er zijn geen honden en ze zijn erg vriendelijk!
Het was zo'n 2 uur varen en op de pier werden we al opgewacht door Burhan. Hij runt de enige homestay op het eiland, gelukkig was er plek (hoewel gelukkig...) 
In zijn huis, waar hij met zijn vrouw en dochter van 9 woont, heeft hij een kamer die je dan huurt, dus je bevindt je echt tussen de familie..
Maar zijn vrouw was in Ambon, een oudere zoon opzoeken. 
Het was een heel aardige vent, begin 40 en best 'good looking' ( voor een indonees).
Die middag gaf Burhan ons een rondleiding door het dorp, iedereen reageerde enthousiast, kinderen zeggen allemaal 'hello' 'whats your name?' 
Zo zagen we ook hoe moslim dit dorp is, geen honden, want die zijn onrein..en zo begon het ons ook te dagen...ws ook geen bier..
Eenmaal terug bij de homestay durfden we het ook niet te vragen, ook weer zo onbeleefd, dan maar geen biertje bij de sunset :-)
Maar nog geen 10 minuten later hoorden we; 'pssst' was het de 'buurman' en hij vroeg of we misschien Bintang wilden (lokale bier) en misschien zelfs arak..
Nouhou..een biertje..dat leek ons wel lekker! En arak wilden we wel eens proberen..dus kom maar op!
Zo zaten we nog geen half uur later aan een biertje met arak. Dat was een beetje jammer..ze gieten het bier in een kan en daarna gooien ze de arak erbij! Nee echt zonde! Niet te drinken joh! Gatver! Hahaha..maar goed..
Die avond hebben we maar weer eens ge-yatzeet, maar nu deden de locals mee..optellen moesten wij dan maar doen..en leg jij maar in je beste indonesisch uit hoe de spelregels zijn.. :-)
Toen de biertjes en de arak opwaren hadden wij het wel gezien met dat yatzee en zeiden dat we gingen slapen.
De wc/douche (lees: hurk-wc en mandi=douchen met bakjes water ipv douchekop) bevond zich achter in het huis. Zo moet je eerst door de keuken (in de avond woonkamer) en kom je op een klein binnenplaatsje. Verlichting is er niet, althans niet na 23 uur dus met je hoofdlampje op maar weer je tandenpoetsen.
Eenmaal terug in onze slaapkamer ging Linda ff tandenpoetsen.. Ben ik bezig iets uit mn tas te pakken, staat opeens Burhan achter me, in het donker... Kwam hij even 'good night' zeggen.. Maar dat was een ander 'good night' dat ik in gedachten had. Hij kwam met zn gezicht opeens heel dichtbij, en gaf twee zoenen op de wang, daarbij pakte hij ook nog eens 1 tiet vast! WHAT????
Zeggen moslims zò goeienacht? Ik schrok ervan en dacht shit, waar is Lin...ik ging als een gek dingen zoeken in mn tas en wimpelde hem de kamer uit. Komt Lin terug had ze ook goeienacht zoenen gehad!! Maar hij had haar niet bij haar tiet gegrepen! Gatver! Wij moesten natuurlijk ook wel weer lachen..hebben wij weer.. ( als de vrouw van huis is..en die kwam pas volgende week weer terug..)
Kon onze kamer ook nog eens niet op slot.. Nou ja er is verder natuurlijk niets gebeurd, maar toch wel vreemd om door een moslim zo 'modern' goednacht gewenst wordt. :-)
De vogende dag gingen we snorkelen met de buurman, maar nu ging opeens Burhan ook mee.. In een kano met zn vieren, paar cocosnoten mee gingen we naar Neilaka Island, een piepklein eilandje en zo'n half uur kanoeën voor die gasten dan..
Lin en ik hadden al afgesproken dat we in volledig ornaat zouden gaan snorkelen, dwz bikini, korte broek en tshirt aan, en vooral de hele dag aanhouden.. Hahaha
Het snorkelen viel een beetje tegen, enorme stroming waar niet tegenin te zwemmen was! 
Het eilandje was wel schitterend, onbewoond en alleen een paar lokale kinderen die wederom met ons op de foto wilden.
De tweede avond hebben we maar weer zitten yatzeeen, want verder was er weinig te beleven dan je onder de locals te begeven..en die vonden yatzee wel errug leuk..
Die avond hebben we vanuit onze kamer 'goodnight' geroepen nadat we elkaar naar toilet ed hebben begeleid zodat Burhan ons niet weer zou grijpen voor een nachtkus :-)
De volgende ochtend vertrokken we weer met de lokale boot (soort bus) naar Ai Island. Natuurlijk werden we door het hele dorp uitgezwaaid en stond Burhan voorop..

Wordt vervolgd