Mount Everest trek

He he, daar komt ie dan...

Mijn laatste dag in Nepal is een feit, morgenochtend vlieg ik naar Delhi.
Nepal is leuk, erg leuk zelfs, ik heb een super tijd gehad hier!
Op 17 november was onze vlucht van Schiphol naar Kathmandu, na ruim 2 uur vertraging ivm zware mist vertrokken we dan eindelijk. Op Munchen hadden we nog net een klein half uur om onze volgende vlucht te pakken, dus een sprintje getrokken en beetje voorgedrongen...Qatar airways is een topmaatschappij!Heerlijk eten aan boord en ik heb nog nooit zo'n lekker wijntje gedronken aan boord van een vliegtuig..of zal dat komen door het vakantiegevoel :-)
Na en lange overstaptijd in Qatar (5 uur) dan eindelijk door naar Kathmandu. Meteen chaos op de luchthaven en wat een ouwe bende daar zeg! Een mini loopband voor de koffers en het wchten kon beginnen...na 1,5 uur nog geen rugzakken in beeld...Uiteindelijk werden we door een mannetje meegenomen die ons vertelde dat er geen baggage meer kwam..Het was ook onmogelijk eigenlijk door de zer korte overstaptijd in Munchen, maar van Qatar zeiden z dat de baggage al in het vliegtuig zat..Geen rugzakken dus en formulieren invullen.De volgende dag konden we terugkomen, nee ze bezorgen je baggage niet op je slaapadres.
Eenmaal de luchthaven uitgelopen begon meteen het avontuur.Honderden mensen staan er buiten en willen je allemaal mee in hun taxi! Geen idee nog wat het kost, maar meteen maar wat van de prijs afgeluld. Met z'n tweeen wordt je in een Suzuki alto gepropt, en daar gingen we! De taxis, auto's, brommers, fietsen, alles rijdt kris kras door elkaar, er zit geen systeem in en iedereen toetert er op los. Ik moest echt even 'landen' hier in Kathmandu, wat een hectiek! Maar hoe chaotisch dat verkeer ook is, het werkt. Het beste is om gewoon naar buiten te kijken via het zijraam, anders zit je niet lekker.
We zijn meteen maar de stad ingelopen, Thamel is hier een wijk waar het stikt van de winkeltjes, eettentjes etc, heel gezellige smalle straatjes..maar ook hier rijden ze gewoon doorheen met auto's, brommers, soort van tuktuks etc, dus je moet echt opletten waar je loopt.
Karin was hier al eerder geweest, dus die wist nog wel een lekker restaurantje, Momo's, heerlijk Nepalees eten voor een euro pp!
De volgende dag weer terug naar de luchthaven en gelukkig waren de rugzakken aangekomen.Toch fijn om eindelijk een schone onderbroek te hebben na zo'n lange vlucht haha!
Het weekend lekker gerelaxt hier en de laatste spullen gekocht voor onze trekking. Het zou erg koud worden, dus hebben een warme slaapzak gekocht, nog een trui en een windjack, handschoenen, sjaal..alles is hier te koop, maar er zit wel een hoop troep bij.
Zondagmiddag al even kennis gemaakt met onze vrouwelijke gids en de volgende dag vroeg op voor de vlucht naar Lukla.
Gelukkig was het helder weer, want voordat wij vertrokken vanuit NL waren er dgenlang geen vluchten tussen Lukla en Kathmandu vanwege de mist.
Ik vond het stiekem best wel eng om dat kleine vliegtuigje in te stappen..met z'n 16-en en dan is ie vol. Niks geen flight-safety, gewoon zitten zonder gordel en hop naar de startbaan.Wat een herrie joh, zo'n proppellorvliegtuig!
Eenmaal in de lucht krijg je al snel zicht op de Himalaya, schitterend! Het is net een film waar ik inzit, of Omniversum. Maar na een kleine 15 minuten vlieg je opeens recht op een berg af en vlieg je zigzaggend tussen de bergen door, ik heb soms echt even mn ogen gesloten, sjezus wat eng joh! Er is in september nog een vliegtuigje neergestort, daar ga je dan natuurlijk aan denken (ik wel ). Het is een vlucht van 30 minuten, maar het duurde best lang! opeens zie je in de verte (ik had de stoel achter de piloten en er zit geen deur tussen) de landingsbaan...nou ja laat baan maar weg..Het is een strip van een paar meter die tegen een berg oploopt om af te remmen denk ik...ik heb een filmpje gemaakt, zal kijken of ik die kan uploaden..Het was een bloedmooie vlucht, je wordt er stil en emotioneel van,, maar ik was heeeeel blij dat ie weer aan de grond stond! Te weten dat Lukla de gevaarlijkste luchthaven ter wereld is..(check youtube voor filmpjes!)
Lukla ligt op zo'n 2850 mtr hoogte.
Het wachten was op onze porters, die dragen onze rugzakken. Maar dat werd er uiteindelijk maar 1. Dat houdt in dat 1 porter ons beide rugzakken gaat dragen..zo strijkt 1 persoon het geld op voor 2. Nou good luck! Voelde mij wel eerst schuldig, maar dat verdwijnt snel als je begint aan wandelen op hoogte en zij zijn niets anders gewend. Nog ff paar stokken gekocht en de eerste dag was een trek van een uur of 3, prima te doen. Sliepen in Phaking. Onderweg loop je door kleine dorpjes, langs de Dudh Koshi River en wordt je ingehaald door de echte sherpa's met kilo's aan levensmiddelen op hun rug, ongelofelijk! Soms dragen ze wel 60-80 kilo met zich mee, je snapt het niet als je het met eigen ogen ziet. genant zelfs dat jij dan een drager hebt voor je backpack, maar goed, als wij er niet zijn hebben ze ook weer geen inkomsten.
Overdag is het nog redelijk warm, zeker door de inspanning, maar zodra de zon onder is wordt het heel koud. Hadden een prima kamertje met eigen douche en toilet en om een uur of zeven lig je al in je bed, want die slaapzak is lekker warm! De volgende dag naar Namche Bazar op 3440 mtr.Je start pas met lopen als de zon op is, das warmer.Hadden zo'n twaalf uur geslapen!haha, heerlijk! De 2e dag begon ik al behoorlijk verkouden te raken, das niet fijn als er minder zuurstof in de lucht zit door de hoogte. Na lunch in een kleindorpje zou het zwaarste stuk vd dag komen, 2 uur omhoog. De never ending hill...Dat gaat dan heel langzaam..Onderweg weer een hoop sherpa's met hele panelen hout, soms wel 10 dozen water a 6 flessen a een liter per doos...bier, rijst, je snapt niet hoe jij het zo zwaar kan hebben met omhoog klimmen als je die sherpa's ziet.
De omgeving is overweldigend, in de verte zie je de besneeuwde bergtoppen vd Mount Everest en de bergen daaromheen. een paar maal steek je de rivier over via een ijzeren brug die volhangt met gebedsvlaggetjes, zo indrukwekkend allemaal!
Die klim van 2 uur was loeizwaar, maar bij mij werkt dan maar 1 ding en das gewoon doorgaan :-) Ik haalde zowaar nog een toet met 20 mannen in hihi..(de dagen daarna was dat vooral andersom hoor )
In Namche Bazar zouden we twee nachten blijven ivm de hoogte, acclimatiseren dus.
Het is het grootste dorp in de bergen, omringd door besneeuwde bergen, ik ben gewoon in de Himalaya dacht ik nog! WOW! Karin en ik waren inmiddels allebei niet zo fit meer, ik strondverkouden en een keelontsteking en Karin had last van haar buik.
Nu hadden we een hele voorraad aan pillen en poeders bij ons, maar natuurlijk weer niet hetgene wat we echt nodig hadden...Er za een arts daar in dat dorp en onze gids Chola wilde dat we daarheen gingen voor medicijnen.Nadat ik 3 x op en neer gelopen had naar die arts, maar hij er niet was of dan weer aan het eten was is hij uiteindelijk naar ons gekomen, zo vertelde onze gids dat dat ook kon, prima..Karin werd ff gecheckt door de dokter (als hij al 25 was geloofde je het nog niet) en bleek een acute gastritis, nadat hij haar pols had gevoeld en bloeddruk had gemeten (sloeg nergens op, maar ok) wilde hij graag dat ze de volgende dag terug kwam voor een ECG(hartfilmpje) ???? Why? Ja je hart slaat af en toe over en dat is gevaarlijk op hoogte..jaja..Als je al 5 dagen niet naar de wc kan, dan gaat je hart vanzelf wel overslaan! Na wat aandringen op medicatie kregen we dan toch wat we wilden (zoals de gemiddelde nurse). Karin vervolgens wel de hele nacht op de wc doorgebracht..
De volgende dag zijn we wel netjes naar zijn kliniek gegaan, want karin had formulieren nodig voor de verzekering. Het ECG hebben we niet laten doen, vonden het zo'n onzin, moesten wel lullen als brugman.
Na een kwartier kwam de rekening, 175 dollar!! sjezus, snel verdienen daar!
Die ochtend hebben we nog een kleine 2 uur gewandeld naar Everest viewpoint, dat is een stuk omhoog, om goed aan de hoogte te kunnen wennen.Dat was ook weer een behoorlijke klim, maar dat komt ook omdat je al op 3500mtr zit, je bent snel buiten adem..en ik maar denken dat mijn conditie super was..het viel echt tegen! Maar de omgeving maakt het zoooo goed!
Dag 4 van Namche Bazar naar Pangboche op 3880 mtr
Opstaan met een enorme keelpijn, maar in Namche nog even wat strepsils ingeslagen en hop wat brufennen en paracvetamol erin en gaan! Wederom super mooie omgeving, naarmate je hoger gaat veranderd het landschap mee. Het was een heel lange dag, met ook weer een soort never ending hill en daar heb ik al op dag 4 mn eerste traantjes gelaten! Sjezus wat kom je jezelf tegen zeg..ik ben echt wel wat gewend, maar het was zo rete zwaar! Het zal en combinatie zijn geweest (ff indekken, want ik ben niet zo'n jankert) van 2 jaar hard werken, verkouden (goeie), de schitterende omgeving...ik weet het ook niet, maar stond ik daar mooi op dag 4 al te janken! (beetje snikken hoor, viel bet mee :-))
Na die 2 uur omhoog kwamen we uit in Tengboche, daar zouden we eigenlijk overnachten. Prachtig mooi klooster daar. In de verte zagen we weer een ander dorp, Pangboche. Het leek helemaal niet ver, dus besloten we om toch maar vast door te lopen naar dat dorp om daar te overnachten. Ook weer schitterend door rododendronbos, en voornamelijk even down hill ipv up hill, ook wel lekker.
Het bleek nog een roteind te zijn! En na 8 uur gelopen te hebben die dag eindelijk in Pangboche. Een fijn kamertje, maar inmiddels niet meer met eigen wc of douche....helaas...Die zat aan het einde van een lange gang en ik zal je de verdere details maar besparen!
Onderweg kom je steeds dezelfde, voornamelijk, groepen tegen. Maar ook 2 meiden, die ook een prive gids hadden. Zij overnachtten steeds in dezelfde teahouses als wij, en ze waren nog gezellig ook, 1 meid uit NZ en de ander uit Canada(had een jaar in NL gewoond en sprak ook wat NL) die was wat minder leuk ;-)
Elke avond middag zodra je aankomt en de zon nog net schijnt trek je eigenlijk meteen je slaaptenue aan, want we leerden al snel dat als je dat later in de avond deed er meteen ijspegels aan je tieten hingen! brrrrrrr
Om een uur of zes een bord eten, bestaand uit noodles of rijst en de groente was ver te zoeken, dan maar weer een vitaminepil erachteraan. Die arts had nog gezegd veel groenten en fruit eten, maar dat is daar in geen velden of wegen te krijgen! In de middag aten we meestal een (instant)soepje en in de avond dan maar weer fried rice of noodles of dahl bat (rijst met iets dat op groente lijkt met een pittig sausje, en in al het eten zit een berg knoflook, dat wil je niet weten, maar dat is dan goed voor je als je op hoogte bent. Hele tenen hebben we gegeten! Om een uur of zes eet je en daarna meteen naar bed met een grote kan thee. Naarmate je hoger komt komen ook weer die meest rare dromen. Dat had ik ook in Zuid Amerika.
Dag 5 Pangboche 3940mtr naar Dingboche 4410mtr
Je komt steeds dichter in de buurt van de Mount Everest met de meest waanzinnige vergezichten op die mooie bergen, echt te gek! Wat ben je dan klein als je daar loopt. We hebben ook zo'n geluk gehad met het weer, iedere ochtend bij het ontwaken hadden we vanuit ons slaapkamerraam uitzicht op die grote besneeuwde bergen en dat met een strakblauwe hemel!
Onderweg weer een paar keer de rivier overgestoken. Je wordt regelmatig opgehouden door een colonne koeien en later yaks en pakezels, die volgepakt zijn met levensmiddelen etc. Altijd aan de safe site staan, want die koeien lopen gewoon door en anders stort je zo het ravijn in! Soms zijn de paadjes erg smal! Echt een mooi gezicht joh, die yaks! Hebben oorbellen in en grote bellen om hun nek, geweldig!
In Dingboche hadden we ook weer 2nachten om te acclimatiseren. Als je ziet hoe de mensen in zo'n dorp leven, das niet te bevatten hoor! Grenzeloos verliefd zal voor mij hier echt niet opgaan :-)!!
Omdat we anderhalve dag hadden in Dingboche konden we ff een wasje doen, veel kleding heb je niet bij je en een douche was ook alweer ff geleden!
Buiten was een slang met stromend water, daar hebben we ons haar even kunnen wassen, want je krijgt wel jeuk op je kop uiteindelijk!
Ook weer een loopje naar zo'n 4600mtr om te acclimatiseren en dan weer lager slapen. Het wordt dan steeds moeilijker en je bent snel buiten adem.
Die meiden waren er ook weer en in de avond lekker zitten kletsen. Je zit dan binnen in zo'n teahouse, een kleine kantine zeg maar, met in het midden een potkachel die ze opstoken met yakpoep! ff opwarmen en dan via buiten weer naar je kamertje en dan snel je slaapzak in en maar hopen dat je niet hoeft te plassen...Maar omdat je al om zeven uur in je bed ligt werd ik standaard om 23 uur wakker en moest ik piesen..zoooo koud! daarna snel je slaapzak weer in en een slaappil erachteraan, anders slaap je niet meer! In de ochtend zodra je wakker wordt stopte ik mijn dagkleding eerst in mn slaapzak om ff op te warmen! En dan maar weer zo snel mogelijk omkleden, ijskoud!
Dag 7 Dingboche naar Lobuche 4910mtr
Een memorabele dag...Je raakt gewoon uitgeput van de kou, het eten, maar ohohoh wat is het toch mooii daar! Je hoofd raakt leeg en daar kwam die emotie weer...uiteindelijk Karin maar ff gevraaghd mij op te peppen! Gelukkig wisselden we elkaar iedere dag weer af en was de ene fit en sterk en de ander niet en de andere dag weer andersom!
Deze tocht was waanzinnig! Die tranen duren maar kort en ws zijn het ook gewoon vreugde tranen!haha (maar ik moest wel aan veel vrienden enzo denken, soort heimwee! belachelijk, want dat heb ik nog nooit gehad! het zal de hoogte wel geweest zijn ;-)
Na de lunch weer een flinke klim omhoog, echt klauteren bijna! Heeeeel zwaar, maar eenmaal boven waanzinnig, zie fotos memorials...
Op fotos komt het lang niet zo over als in het echt, maar shit hey..dit was echt waanzinnig! Bovenop was een soort van plateau waar veel memorials staan van mensen die zijn overleden tijdens het beklimmen van de Mt Everest, heel indrukwekkend, zeker gezien de lokatie waar die gedenkstenen allemaal staan, omgeven door zulke mooie bergen (ja sorry, het is eigenlijk met geen pen te beschrijven zo mooi...bizar mooi) Voornamelijk jonge passievolle mensen die het leven hebben gelaten op 1 van de mooiste plekken op aarde.
Het landschap veranderd naar een dorre, barre omgeving, maar zoooo mooi! Het eerste ijs waren we al tegengekomen, kleine watervallen, gletsjers en heel veel rotsen. Het laatste stuk naar Lobuche loop je eigenlijk gewoon over een gletsjer. Lobuche is dan weer een klein dorp en je kan e echt niet voorstellen dat die mensen daar zo kunnen leven. Waar wij een paar uur over lopen om van A naar B te komen doen zij in minder dan de helft van de tijd. We hadden weer het mooiste kamertje als je het mij vraagt, want het uitzicht vanuit je raam is echt fenomenaal! de kou neem je op de koop toe. In dit teahouse verkochten ze seabuckthorn, een juice gemaakt van besjes die heeeel gezond zijn, dus daar hebben we een paar liter van gedronken in de hoop dat dat onze weerstand wat zal verhogen. Het zit vol met vitamine C en is nog lekker ook, zowel warm als koud.
Karin had trouwens nog waterzuiveringsvloeistof bij zich. Zo kan je het water vanuit de bergen reinigen en drinken, maar dat smaakte erg naar chloor, dus met wat seabuckthorn aangelengd.
Dag 8 van Lobnuche naar Gorak Shep 5140mtr
Gorak Shep is het hoogt gelegen dorp ( 3 teahouses en thats it) waar je kan overnachten.
We zijn nu zooo dichtbij de Everest...de tocht duurde 3 uur en was waanzinnig mooi, omgeven door lobuche peak 6145mtr, Pumo Ri peak 7161mtr, Lingtren 6713mtr en 1 grote gletsjer Khumbu glacier, de grootste daar (maar ik vond periti Moreno mooier in Argentinie) deze gletsjer is bedolven onder stenen, maar wel indrukwekkend.
omdat we vroeg waren vertrokken konden we na de lunch meteen de Kala Patthar beklimmen, vanaf deze berg heb je het mooiste uitzicht op de Everest en omgeving. Eigenlijk was het plan deze berg de volgende ochtend te beklimmen maar gezien de kou was het beter om dat in de middag te doen.
Vol goede moed begonnen we aan de ruim 2 uur omhoog. Heel langzaam, want anders redt je het echt niet.
Karin moest helaas afhaken en ook onze gids Chola had teveel hoofdpijn, dus ben ik alleen verder gegaan. Er liep eigenlijk niemand die berg op op dat ogenblik, dus liep ik only de lonely..Ik dacht dat ik vrij laat gestart was, en ik kwam nog wel wat mensen tegen die op de terugweg waren. Op gegeven moment ging ik twijfelen of ik wel de goede route liep, want ik zag niemand meert! Alleen voor mij liep nog iemand, ik dacht een nepalees ofzo. Ht werd heel zwaar en had ook behoorlijke pijn in mn kop, maar in de verte zag ik de top al en ik kon het niet om terug te gaan, ik wilde doorzetten. Doordat ik verder niemand zag raakte ik ook een beetje in paniek, want echt lekker voelde ik mij ook niet..dus probeerde dichterbij die persoon te komen die voor mij liep...in gedachte riep ik hem al een paar keer..hey joehoe..can you please wait for me...? ik werd een beetje bang, want mn hart ging als een razende tekeer en wellicht was het beter om terug te keren, maar ik bleef maar doorgaan...ik dacht als ik hier nu een hartaanval krijg dan ziet niemand mij en die ene gast voor mij was mijn eneige houvast dus probeerde ik hem te roepen, maar gezien mijn keelontsteking en een heel droge strot kwam er geen geluid uit! Dan maar ff jezelf herpakken en doorgaan...my god, wat was dit zwaar! Ik heb alles gegeven om toch uiteindelijk daar bovenaan die top te staan op de Kala Patthar 5550 mtr!! yeah beat that mountain! Bovenaan bleek ik de enige te zijn met die gast die voor mij liep, dat bleek een Amerikaan te zijn, Theo. En Theo had ook in NL gewoond, maar die lullo was de enige die foto's van mij kon maken en die zijn niet geworden wat ik gehoopt had...ik had er graag wat leuker opgestaan, maar misschien lag het niet aan hem en was ik zoooo stuk dat dat te zien is op de foto's! haha
Ik was wel heeeel trots dat ik het gered heb! Zo bizar om gewoon voor de mt Everest te staan en het everest basecamp te zien, niet normaal joh!
De afdaling ging een stuk vlotter, met 45 minuten was ik beneden! Wel helemaal stuk!
Die nacht heb ik niet geslapen, ik denk door de hoogte, je hebt echt rare dromen, hoewel je niet slaapt..bizar.
De volgende dag, dag 9 begonnen we aan de terugtocht een trek van zo'n 8 uur naar Periche 4240mtr.
Doordat ik de vorige dag zo diep gegaan was trok ik het laatste stuk van deze dag bijna niet meer. Zooo zwaar en ik kon elk moment flauwvallen, gewoon helemaal uitgeput.
Ik heb de Macchu Picchu in Peru gedaan, 4 dagen, dat was heeel zwaar, maar deze hele trek was ongeveer 4x de Macchu Picchu!
In Periche eindelijk weer eens een douche...nou ja douche...ze zetten op het dak een bak met kokend water neer en zodra jij de kraan opendraait vloeit er kokend water als een pisstraal naar beneden, maar ohh wat een genot! Die 1e graads brandwonden voel je niet, doordat de euforie overheerst!
De meiden kwamen we hier ook weer tegen en hebben nog een gezellige avond gehad, zonder alcohol, dat mis je hier niet. Roken en/of drinken is geen optie hier, dn redt je het zeker niet :-)!
De volgende ochtend afscheid van Bron en Christelle, want die gingen een andere route.
Dag 10 van Periche naar Phortse 3810mtr.
Weer een beetje opgeladen, voor zover dat nog mogelijk was. Je weet dat je veel down hill gaat dat scheelt wel, maar zodra je weer even een stukje omhoog gaat, je benen protesteren echt.
In Phortse was het weer iets minder koud. Ligt op een soort plateau en zag je in de avond zo de mist van onder omhoog komen, practig gezicht!
Dag 11 van Phortse terug naar Namche bazar waar we weer 2 nachten zouden blijven, heel fijn!
De route was weer adembenemend, mnaar natuurlijk zat er ook weer een stuk never ending hill bij en ik heb toen voor het eerst mijn ipod ingeplugd en Armin van Buuren heeft mij omhoog geholpen! De held!!!!
Eenmaal terug in Namche ff lekker relaxen en wasje doen (lees onderbroeken)
En in de middag naar de bakery voor eens iets anders te eten ;-)
Even een dag niet lopen...of dat goed is...nee ook niet, want je wordt zo stijf als een hark!
Die vrijdag was ook de Everest Marathon. Die begint in Gorak Shep en eindigd in Namche Bazar...Nee Marleen, geen optie ;-)
De eerste was na binnen een klkeinme 4 uur binnen...een Nepalees..tssss, daar deden wij dus een paar dagen over! Hahaha, respect! Een hele happening dus in het dorp!
Na een heerlkijjk dagje gewoon in de zon zitten, boekje lezen enzo waren we weer wat opgeladen voor de laatste loodjes.
Dag 13 van Namche naar Phakding
Het was mistig die ochtend, voor het eerst geen strakblauwe hemel..en heel koud. De beruchte 1e never ending hill, maar nu naar beneden, ook zeer zwaar! En dan komen die sherpa's weer met hun hele huisraad omhoog, te bizar!
Eenmaal in Phakding hebben we vor het eerst een alcoholische versnapering genomen, Bagpiper whiskey, het enige dat helpt om je wat op te warmen op dat moment! Ik hou niet van sterke drank, maar het was mijn grootste vriend die avond! Brrr, die kou was echt vreselijk! Nu weet ik niet wat erger was..de kou of de smell van Shree onze porter...Die heeft na 13 dagen nog steeds dezelfde kleren aan en je wilt niet weten hoe hij stinkt! Nu zullen wij ook niet heel fris geroken hebben, maar hij....my god...soms tijdens de wandeling kwam hij even naast je lopen om te kletsen, niet dat hij engels sprak..de lieverd, maar je probeerde toch zoveel mogelijk uit zijn buurt te blijven!
Het eten na 13 dagen komt echt je oren uit, je weet niet meer wat je moet nemen, noch als ontbijt, noch als lunch, noch als avondeten.
Dag 14 Final day, van Phakding terug naar Lukla yeah!!
Wederom erg mistig en koud helaas, maar hey, laatste 3 uurtjes lopen! Jippie!
3 uur had Chola gezegd, maar het werd 2 uur! Wewaren zo vlot opeens hahaaha
eenmaal in Lukla was daar ook erge mist, dat zou kunnen betekenen dat wij geen vlucht terug hebben...Gelukkig konden we nog 1 nachtje slapen, in de ergste kamer die we tnt gehad haddden, maar hey, laatste nachtje!
Op de kamer lekker muziekje aangezet (xbox, helemaal fijn) en een whiskey-cola hadden we wel verdiend!
De volgende ochtend was onze geplande vlucht terug naar Lukla, maar gepland zegt hier helemasal niks!
Je wacht in je hostel totdat de trelefoon gaat en dan moet je opeens rennen naar de luchthaven (die ligt dan 5 min verderop)
Om 9 uur was onze vlucht, om 10.30 werden we gebeld en om 14 uur zijn we pas opgestegen.
Op de luchthaven (het mnag eiugenlijk geen naam hebben) was het steenkoud. we werden om welke reden dan ook omgeboekt naar een andere maatschappij en uiteindelijk mochten wij ook, nadat we al diverse vliegtuigjes hadden zien vertrekken.
Ik scheet 7 kleuren, want zo helder was het niet en daar kwam dat nieuwsbericht weer van dat neergestortte vliegtuig, maar ik wilde ook wel heeeeeel graag terug naar Kathmandu!
Eenmaal in het vliegtuigje, met de startbaan voor je en je al die andere vliegtuigjes al hebt zien vertrekken, hoop je er maar het beste van.
De start is nog enger dan het landen...de startbaan, tevens landingsbaan loopt nu naar beneden af, dus het lijkt alsof je wordt afgeschoten, zo de afgrond in! Ogen dicht en gaan, er zit niets anders op...
Ik vond het echt doodeng, maar gelukkig trok Karin mij er doorheen! Ik, als enige van de 16 personen, die jankt van doodsangst, wordt aangesproken door de stewardess (ja daar is zelfs nog net plek voor aan boord) dat we nog even 25 minuten langer in de lucht blijven, omdat het druk is op Kathmandu airport vanwege de mist...tuurlijk...pffff zet die bak nu maar gauw aan de grond!
Toch stiekem ook nog genoten van de laatste mooie views op die waanzinnige Himalaya.
Eenmaal veilig geland zie ik onze rugzakken al snel uitgeladen worden, maar later bij de baggage ophaal dat Karin haar rugzak weg is. Ik sta daar nog met 2 kaartjes in mn handen en de man die de tassen afhandeld vraag ik naar de 2e rugzak...hij snapt het niet, want alle tassen zijn al op en rent verevolgens naar de parkeerplaats...dat snap ik dan weer niet, maar hij heeft ws de rugzak aan de verkeerde persoon gegeven..die rugzak ik dus weg...2 uur lang nog in discussie met Nepal airlines, want iedereen schuift opeens de schuld af...We moeten de volgende dag maar terugkomen zegt de 'baas' . We willen alleen maar een verklaring voor de verzekering, maar die krijgen we nog niet. Dan maar de volgende dag terug, want we willen een douche en voelen ons zooo vies!
Karin is een bikkel, ik had allang staan brullen dat mn tas gejat is, maar ok. Er zaten vooral vieze stinkende kleren in, maar toch...
Na een wilde rit in die suzuki alto terug naar de hostel om de rest van de achtergelaten spullen op te halen.
Daar werden we weer warm ontvangen, maar we zouden die nacht niet daar slapen, maar in een ander hostel, spijt, maar ok, nog ff doorzetten..Na nog een rit van een dik half uur eindelijk bij de hostel aangekomen, dat bleek een balzaal van een kamer, heerlijk! Maar wat denk je.....geen warme douche, want de zon had niet geschenen!!! Ach we zijn wel wat gewend inmiddels dus die nacht in je eigen stank liggen kan er ook nog wel bij!

Het wordt een erg lang verhaal zie ik, dus ga maar even afsluiten en een nieuw verslag aanmaken van de rest van de avonturen die ik hier in Nepal beleefd heb!
Ik zal dit niet snel vergeten, respect voor de Himalaya!
Ik ga zeker nog terugkomen voor een nieuwe trekking, maar nu eerst heel snel naar de warmte!